W nawiązaniu do uchwały nr XXV/369/2012 Rady Dzielnicy VIII Dębniki z dnia 9.05.2012 r. w sprawie podjęcia działań zmierzających do zmiany przepisów prawnych w zakresie budowy budynków mieszkaniowych wielorodzinnych, zgodnie z zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa Nr 2012/2005 z dnia 7.11.2005 r. w sprawie procedury przesyłania i realizacji uchwał organów Dzielnic Miasta Krakowa Wydział Architektury i Urbanistyki UMK przedstawia stanowisko w zakresie należącym  do kompetencji Wydziału:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w miejscowym planie określa się zasady kształtowania zabudowy oraz wskaźniki zagospodarowania terenu, maksymalną i minimalną intensywność zabudowy jako wskaźnik powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, minimalny udział procentowy powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, maksymalną wysokość zabudowy, minimalną liczbę miejsc do parkowania i sposób ich realizacji oraz linie zabudowy i gabaryty obiektów.

Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak również innych aktów normatywnych nie wskazują natomiast bezpośrednio wymogu określenia w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (tj. decyzji o warunkach zabudowy oraz decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego) liczby miejsc parkingowych dla planowanej inwestycji. Wymóg ten można wywodzić z art. 54 pkt 2 lit c, zgodnie z którym ww. decyzja określa warunki obsługi  w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji.

Na określenie wskaźnika ilości miejsc parkingowych w sporządzanym planie miejscowym, jak również w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu może mieć wpływ m. in. intensywność istniejącego i projektowanego zainwestowania terenu, przeznaczenie terenów, obsługa danego obszaru komunikacją zbiorową. Inaczej bowiem należy traktować tereny zabudowy śródmiejskiej, gdzie z reguły przeważa zabudowa zwarta (pierzejowa), a inaczej zabudowę poza obszarem śródmiejskim. Jeżeli chodzi o zwartą i plombową zabudowę w centrum miasta rodzi się pytanie, czy efektywniejsze jest określanie wskaźnika ilości miejsc parkingowych dla zamierzeń inwestycyjnych polegających np. na nadbudowie, przebudowie, odbudowie i remoncie, zmianie sposobu użytkowania budynku w sposób generalny i abstrakcyjny, dla całego obszaru, czy też indywidualnie, w konkretnej sprawie. Generalne i abstrakcyjne określenie wskaźników parkingowych dla takich rodzajów robót budowlanych nieliczące się z rzeczywistymi uwarunkowaniami przedsięwzięcia inwestycyjnego, mogłoby znacznie zahamować ruch inwestycyjny w obszarze zintensyfikowanej zabudowy (dla przykładu zabudowa Starego Miasta czy też Starego Podgórza w Krakowie).

Uchwalone i obowiązujące miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego oraz sporządzane projekty miejscowych planów w Krakowie zawierają wymagania co do ilości miejsc parkingowych  na terenach inwestycji (działkach budowlanych). Przy sporządzaniu miejscowych planów uwzględnia się praktyczne wskazania zawarte w podręcznikach i poradnikach o tematyce urbanistycznej oraz doświadczenia zebrane przy sporządzaniu miejscowych planów w Krakowie, jak również w innych miastach w Polsce o podobnej wielkości. W uchwalonych i projektowanych planach miejscowych Krakowa dla zabudowy jednorodzinnej przeważa wskaźnik 2 miejsc parkingowych na 1 budynek mieszkalny. Dla zabudowy wielorodzinnej w projektach planów przeważa wskaźnik 1,5 miejsca na 1 mieszkanie, ale występują też wartości 1,2 i 1,0. Wskaźniki te są uzupełniane dodatkowymi wymaganiami miejsc parkingowych dla usług (w odniesieniu do powierzchni użytkowej lub powierzchni sprzedaży). Dopuszcza się też budowę parkingów podziemnych, w tym wielopoziomowych.

W świetle powyższego proponowana przez Radę Dzielnicy VIII zmiana przepisów prawa, wymaga szczegółowego rozważenia. Istotnie, wprowadzenie normy prawnej precyzującej wskaźnik ilości miejsc parkingowych do rozporządzenia stosowanego w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę, objęłoby zarówno inwestycje realizowane na obszarze objętym planem, jak również na obszarze nie objętym planem. Natomiast instytucja odstępstwa od przepisów techniczno-budowlanych, określona w art. 9 ustawy Prawo budowlane, umożliwiałaby zachowanie niezbędnej elastyczności w sytuacji, gdy zachowanie określonego generalnie i abstrakcyjnie wskaźnika ilości zabudowy niezasadnie uniemożliwiałoby realizację zamierzenia inwestycyjnego. Podkreślenia wymaga, że w procedurze udzielenia zgody na odstępstwo od przepisów  techniczno-budowlanych udział bierze minister, który wydał rozporządzenie, właściwy do udzielenia upoważnienia do wyrażenia zgody na odstępstwo. Proponowana zmiana wymagałaby jednak doprecyzowania pojęcia lokalu użytkowego, np. poprzez odniesienie do powierzchni użytkowej obiektu, czy też ilości zatrudnionych. Konieczne byłoby również określenie reguły kolizyjnej w przypadku niezgodności wskaźnika określonego w miejscowym planie i rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych. Konstytucja RP nie określa bowiem formalnie hierarchii pomiędzy tymi źródłami prawa powszechnie obowiązującego.

Po szczegółowym przeanalizowaniu przedmiotowej kwestii w Urzędzie Miasta Krakowa podjęte zostaną działania mające na celu przedstawienie właściwemu ministrowi propozycji nowelizacji przepisów w przedstawionym wyżej zakresie.